Tarafsız Haber 23

Eskiden daha sabırlı, daha merhametliydik sanki daha çok gülerdik. Ama şimdi ne oldu da unuttuk gülmeyi, sabretmeyi, ne oldu nereye gitti o sabırlı hoş görülü insanlarımız. Mendil kuruyuncaya kadar olan kavgalarımız. Kalp kırmayı değil ama onarmayı bilen şefkatli, güler yüzlü insanlarımız. Komşularımızın komşu değil de kardeş olduğu, akraba anne baba uzakta olsa dahi komşularımız var dediğimiz birkaç adım ötede. Çalışan anne babanın çocuğunu emanet ettiği, en az anne baba kadar üstünde hakkı olan o güzel komşularımız. Ne oldu nereye gittiler.

Birimizin üzüntüsü hepimizin olduğu, sen ben dili değil biz dili konuştuğumuz. Bir evden bir cenaze çıktı mı sadece cenaze çıkan evde değil komşular da bile en az üç gün televizyon açılmaz, eğlence yapılmazdı. Şimdi ne oldu da başkalarının acılarına güler olduk? Başka insanların düşüşleri bizim sevinç kahkahalarımız oldu. Belki ayrı odalarımız, pahallı oyuncaklarımız çeşit çeşit kıyafetlerimiz yoktu. Bayramdan bayrama alınan yeni kıyafet ve ayakkabılarımız vardı. Ama mutlu gülen insanlardık. Çünkü cebimizde para değil sevgi, umut taşırdık. Bir ekmeği beş kişi bölüşürdük. Soframızda olan yemeklerin önemi yoktu. Birlikte oturuyorsak bir sofraya zaten en büyük ziyafetti. Ne oldu da şimdi insanın değerini yiyecekler aldı. Sofraya kiminle oturduğumuzun değil de sofrada ne eksik sofraya daha fazla ne koyabilirim  derdine düştük. Sofra başına oturan kişiler azaldı ama yiyeceklerimiz arttı. Bir ekmeği eskiden beş kişi paylaşırken şimdi beş ekmekle bir kişi doyamaz hale geldi?

Ya biz bazı şeyleri çabuk unutacak hale geldik yada paranın gücü hepimizi kendine esir etti. Cebimizde ki yoksulluktan o kadar çok korkar olduk ki kalbimizin ne kadar fakirleştiğini fark edemez hale geldik…